Συγγραφέας του βιβλίου «Waiting for IVF» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις İşbank Culture Gonca Sensozenεξετάζει την ψυχολογική διαδικασία στη θεραπεία της εξωσωματικής γονιμοποίησης μέσα από τα μάτια γυναικών, ανδρών και ζευγαριών. Και προσφέρει συμβουλές για να ζήσετε αυτή τη διαδικασία με πιο υγιεινό τρόπο.
Η περίοδος αναμονής των 11 ημερών τελείωσε, τι συμβαίνει σε αυτή τη φάση;
Αν η εγκυμοσύνη έχει γίνει, υπάρχει μεγάλη ευτυχία. Ο ασθενής έρχεται στον έλεγχο του γιατρού 10 μέρες μετά και ελέγχεται αν στο υπερηχογράφημα έχει σχηματιστεί σάκος. Αν όχι, τότε φαίνεται ότι έχει συμβεί μια «χημική εγκυμοσύνη» και το ζευγάρι αντιμετωπίζει έντονη απογοήτευση. Εάν ο σάκος είναι ορατός, μετά από 10 ημέρες ο καρδιακός παλμός του μωρού είναι σε ηρεμία.
Αν υπάρχει καρδιακός παλμός, σημαίνει ότι όλα είναι καλά. Εάν δεν υπάρχει καρδιακός παλμός, φαίνεται ότι συνέβη μια αποβολή. Με άλλα λόγια, αν και η εγκυμοσύνη φαίνεται στην εξέταση αίματος ως αποτέλεσμα της θεραπείας με εξωσωματική γονιμοποίηση, δεν πρέπει να είναι κανείς σίγουρος χωρίς να δει τον σάκο και τον καρδιακό παλμό. Γιατί οι περισσότερες απώλειες και αποβολές γίνονται αυτή την περίοδο.
Υπάρχουν σημεία που πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά την παροχή των ειδήσεων;
Το να δίνεις θετικό αποτέλεσμα είναι μια από τις αγαπημένες δουλειές της ομάδας εξωσωματικής γονιμοποίησης. Νομίζω ότι είναι σημαντικό το άτομο που αναφέρει την είδηση να είναι σαφές και φυσικό. Χωρίς να παρατείνω και να εξαπατάω, χωρίς να εξωραΐζω με «αλλά». Είναι σημαντικό να παραμείνετε σιωπηλοί αφού δώσετε τα νέα και να δώσετε χρόνο στον ασθενή. Με άλλα λόγια, πρέπει να επιτρέπεται στον ασθενή να αντιδράσει και να βιώσει το συναίσθημα. Εκείνη την ώρα, οι χειρότερες δυνατές παρηγοριές στον ασθενή είναι προτάσεις όπως «Μη στεναχωριέσαι», «Μη στεναχωριέσαι, θα ξαναπροσπαθήσεις». Ένα άτομο δεν μπορεί να αρχίσει να ελπίζει ξανά χωρίς να βιώνει θλίψη. Η ελπίδα μπορεί να έρθει μόνο μετά από το αίσθημα της απογοήτευσης.
Τι συμβαίνει όταν η θεραπεία δεν τελειώνει όπως επιθυμείτε;
Υπάρχει μια αίσθηση απώλειας και πένθους. Επειδή όμως η κοινωνία μας δεν έχει συνηθίσει να θρηνεί την απώλεια των σωματικά απόντες, η απώλεια του ζευγαριού δεν γίνεται κατανοητή ή και αγνοημένη. Οι διαδοχικές προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρή κατάθλιψη μετά από λίγο, εάν βιωθούν αγνοώντας τα αναδυόμενα συναισθήματα και εστιάζοντας πάντα στην επόμενη θεραπεία.
Ας πούμε ότι η εγκυμοσύνη έγινε χρόνια αργότερα. Ποια είναι λοιπόν η ψυχολογική διαδικασία;
Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να είναι δύσκολο για τη μητέρα να συνδεθεί με το έμβρυο. Γιατί η μητέρα έχει συνηθίσει το αίσθημα της απώλειας και της θλίψης που βιώνει συνεχώς κατά τη διάρκεια των θεραπειών που δεν της βγήκαν όπως ήθελε. Ακόμα κι αν είναι ευτυχισμένη τώρα, το ενδεχόμενο να χάσει ξανά το μωρό της την κάνει πολύ νευρική. Ως εκ τούτου, προσπαθεί να προστατεύσει τον εαυτό της συναισθηματικά με το να μην εμπλακεί πολύ στην ιδέα της απόκτησης μωρού. Για να μπορεί κανείς να πει στον εαυτό του, «δεν ήμουν κολλημένος ούτως ή άλλως» εάν συμβεί μια αποβολή.
Είναι σημαντικό τα ζευγάρια να θρηνούν μαζί;
Οι σύζυγοι προτιμούν να βιώνουν τα συναισθήματα θλίψης, απώλειας και πένθους χωρίς να το δείχνουν στον άλλον. Ωστόσο, πρέπει να θρηνήσουν μαζί. Μάλιστα τα φέρνει πιο κοντά και τα βοηθά να σταθούν πιο δυνατά. Ο χρυσός κανόνας λοιπόν είναι: όταν πρόκειται για απώλεια και πένθος, ζήστε το ως ζευγάρι. Αφήστε τη γυναίκα να ζήσει το δικό της μέρος του πένθους και ο άντρας το δικό του. Αν ο άντρας στέκεται σταθερός, αυτό δεν σημαίνει ότι η γυναίκα θα στεναχωρηθεί λιγότερο. Αντίθετα, η γυναίκα θα αντέξει όλη τη θλίψη που θα βιώσει.
Πώς μπορούν τα ζευγάρια να γνωρίζουν πότε είναι έτοιμα να σταματήσουν εντελώς τη θεραπεία;
Όταν αρχίζουν να βιώνουν απροθυμία, δείχνουν λιγότερη προσκόλληση στη θεραπεία. Μπορεί να χάσουν τα ραντεβού με τον γιατρό τους, να ξεχάσουν να πάρουν τα φάρμακά τους ή να τα πάρουν στην ώρα τους. Οι βελόνες που δεν πονούσαν πριν μπορεί να γίνουν επώδυνες. Όλα αυτά είναι σημάδια κόπωσης από τη θεραπεία και έλλειψη κινήτρων.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΑΚΥΡΩΣΗΣ
* Απώλεια παιδιού με γενετική σχέση, που προκαλείται από τη σύζυγο,
* Απώλεια ηλικίας/περίοδος τοκετού,
* Απώλεια παιδοκεντρικού τρόπου ζωής,
* Απώλεια της γενετικής συνέχειας που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον,
* Απώλεια της αίσθησης ότι η ζωή μας είναι στον έλεγχό μας.
