Θυμάμαι τα χαμογελαστά μάτια του, τα οποία ήταν πολύ μικρά για έναν 75χρονο. Ένα αγοράκι, με τα άσπρα κοντά μαλλιά του που πλέον έχει σταματήσει να βάφει, κοίταξε τη ζωή με την κακία ενός μικρού αγοριού… «Αφήνω την τιμή και τα βραβεία μου στα παιδιά μου, δυστυχώς δεν μπορώ να αφήσω τίποτε άλλο», είπε ο Esin. Ο Afşar στη συνέντευξη που δώσαμε τον Οκτώβριο, και κυρίως παραπονέθηκε για την υποτίμηση των μέσων ενημέρωσης και την κραυγαλέα διαφθορά της κοινωνίας.…
Hülya Ünlü Blue-eyed (xlhayat.com)
Η μουσική ήταν το παιδικό του πάθος. Πολλοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν προτάσεις που ξεκινούν με «Όταν ήμουν μικρός», αλλά ήταν πολύ παθιασμένος με το πιάνο του όταν ήταν μικρός. Έδινε πάντα συναυλίες στα όνειρά του και παρόλο που ήταν μαύρος ερμηνευτής στη σκηνή όταν μεγάλωσε, για κάποιο λόγο φορούσε πάντα λευκές τουαλέτες στις συναυλίες που ονειρευόταν όταν ήταν παιδί… Τα όνειρα τελείωναν πάντα το ίδιο, ήταν παίζοντας πιάνο, η συναυλία του τελείωνε, το κοινό τον επευφημούσε. Αλλά από αυτό το γλυκό όνειρο τον ξυπνούσε πάντα η καλούσα φωνή του μεγαλύτερου αδελφού ή της μητέρας του.
Εκείνη την περίοδο σπούδαζε στο Κολλέγιο της Άγκυρας με τον μεγαλύτερο αδερφό του Oktay Sinanoğlu. Όμως το μυαλό του ήταν πάντα στο πιάνο. Η μητέρα του ήθελε να τελειώσει το κολέγιο και μετά να μπει στο ωδείο, αλλά για να μην χάσει το όριο ηλικίας, έδωσε τις κρυφές εξετάσεις στο ωδείο από τη μητέρα του και κέρδισε. Η μητέρα του σεβάστηκε το πάθος του για το πιάνο και έτσι ξεκίνησε τις μέρες του στο Κρατικό Ωδείο της Άγκυρας. Ήταν πάντα ένας πολύ έξυπνος μαθητής που τράβηξε την προσοχή όλων των δασκάλων του. Μπήκε στα κρατικά θέατρα ως πιανίστας με το πάθος του για την κλασική μουσική. Άκουσε τα λόγια του Muhsin Ertuğrul «Να είσαι στη σκηνή αντί να είσαι πιανίστας στο λάκκο της σκηνής», έτσι ήταν στη σκηνή του κρατικού θεάτρου για 12 χρόνια. Όμως η φωνή της ήταν τόσο όμορφη που η επιμονή να τραγουδήσει δεν σταμάτησε. Ο πρώτος του μάνατζερ ήταν ο Erkan Özerman και άρχισε να τραγουδά στο Bulvar Palas στην Άγκυρα.
Είχαμε μια συνέντευξη με τη διάσημη καλλιτέχνιδα Esin Afşar για τη ζωή στο σπίτι της στο Etiler τον Οκτώβριο, για να συμπεριληφθεί στο βιβλίο με τίτλο "The People of Life". Δημοσιεύουμε μερικά μέρη από τη δίωρη συνέντευξή μας με την Esin Afşar, η οποία είναι αθάνατη με τα τραγούδια που τραγούδησε, τις συνθέσεις και τα έργα που έπαιξε:
Είπατε Yoh Yoh, παραμείνατε Miss Yoh Yoh. Γιατί ήταν τόσο δημοφιλές αυτό το τραγούδι;?
Αν τον είχα τραγουδήσει όπως κάθε άλλος Τούρκος τραγουδιστής, δεν θα είχε κανένα αστείο. Επειδή όμως το τραγούδησα θεατρικά, αγαπήθηκε σε όλο τον κόσμο. Αυτό το τραγούδι πήγε περίφημα στην Ιαπωνία. Πάω Ρωσία, με λένε «πρόθεση, πρόθεση», και η Γαλλία είναι «Μαντάμ όχι όχι»... Άρα με κολλάει.
Είσαι 75 χρονών και δίνεις ακόμα συναυλίες με μεγάλη ενέργεια, ανεβαίνεις στη σκηνή. Πού βρίσκετε αυτή την ενέργεια να αντανακλάται στα μάτια σας; Είναι ο ενθουσιασμός της σκηνής που σε κρατάει τόσο φρέσκο;
Πρέπει να πω αγάπη. Έχω μια τέτοια υπερκινητική πλευρά, δεν μπορώ να κάτσω ήσυχος. Πάντα έτσι ήμουν.
Όταν κοιτάμε γύρω μας, πολλοί βιολογικά ηλικιωμένοι άνθρωποι αποσύρονται στις γωνιές τους. Γιατί πιστεύετε ότι είναι έτσι;
Οι περισσότεροι άνθρωποι υποχωρούν. Τώρα, πρέπει να πω ότι εξαρτάται από τη δομή του ατόμου ή από τον βαθμό δέσμευσης στη ζωή. Για παράδειγμα, ο Muazzez İlmiye Çığ είναι 97 ετών, αστειευόμενος, αλλά πλέον είναι προαιρετικός επιπλέον. Μισώ επίσης να χρησιμοποιώ ξένες λέξεις, αφήστε τον σφήκα να μου τσιμπήσει τη γλώσσα. Άρα είναι σπάνιο πράγμα. Έχει ακόμα λαμπρό μυαλό και αυτό που εκτιμώ περισσότερο όταν μιλάω είναι ότι δεν έχει την παραμικρή αστοχία, μιλάει πολύ άπταιστα. Ας είναι παράδειγμα για τους ξεδιάντροπους διακομιστές που ζουν νέοι. Αυτό είναι το επάγγελμά σου, θα πρέπει να μπορείς να μιλάς σωστά.
Υποθέτω ότι θυμώνεις περισσότερο μαζί τους, έτσι δεν είναι;
Είμαι τρομερά θυμωμένος. Με άλλα λόγια, η τουρκική γλώσσα έχει τη δική της μουσική, παραμορφώνουν αυτή τη μουσική, κάνουν τονισμούς σύμφωνα με τη δική τους ιδιοτροπία. Τι είδους πράγμα είναι αυτό;
Τότε κατακρίνετε περισσότερο τον Mehmet Ali Birand;
Το έφτιαξε. Ήταν μια καταστροφή κάποτε, για να πω ee, ı. Όλοι οι νέοι διακομιστές άρχισαν να τον μιμούνται, σαν ευρηματικότητα. Αλλά μετά από αυτό, δεν ξέρω αν υπήρξαν κάποιες προειδοποιήσεις, δεν ξέρω αν έκανε μαθήματα λεξικής, μετά έγινε καλύτερα. Δεν σας ακούω πια να λέτε ee, ıı, αλλά υπάρχουν ακόμα τέτοιες εμμονές. Έκανα ένα πρόγραμμα με μια κυρία, Θεέ μου, θα τρελαθώ, κάτι ρωτάει η γυναίκα εεεε, πώς τα έβγαλα τα νεύρα μου. Ο διάβολος λέει αφήστε το, είμαι πολύ θυμωμένος. Μίλησα πάρα πολύ για να του δώσω την ευκαιρία να μιλήσει και να ρωτήσει οτιδήποτε. Ήταν το πρόγραμμα του Nazım, και τελείωσα το πρόγραμμα άνετα γιατί ήμουν καλά εξοπλισμένος στο Nazım.
Όταν κοιτάμε τους νέους του σήμερα, είναι διάσημοι για μια τηλεοπτική σειρά, αλλά είναι σαν να περνάμε όλη μας η ζωή μαζί τους στον ταμπλόιντ Τύπο. Χρειαζόμαστε μια ζωή κουτσομπολιού για να συμβεί αυτό; Δυστυχώς στη χώρα μας είναι. Δεν παίρνω καν τηλέφωνο και δεν ενημερώνω πια τον Τύπο. Οι νέοι δημοσιογράφοι δεν με ξέρουν καν. Ενδιαφέρονται δηλαδή για αυτούς που είναι τριγύρω έτσι, θα πω 'Tatara shake', 'Hands in the air, έλα, Allah ya Allah'. Δυστυχώς, αυτό έχει πλέον συμβεί. Αλλά αν πάω σε χωριό με ξέρει ο χωρικός. Όπως είπα, δεν είμαι περιοδικό, επομένως τα πράγματα που κάνω δεν καλύπτονται στον Τύπο. Για παράδειγμα, έδωσα μια συναυλία στο Πακιστάν, ποιος ξέρει; Σε μια επικίνδυνη κατάσταση, ο πιανίστας μου φοβόταν να έρθει, πήγα με έναν άλλο πιανίστα, αλλά ποιος ξέρει; Έγραψε μόνο μια Δημοκρατία. Για παράδειγμα, ήρθα από τις ΗΠΑ και έκανα μια συναυλία. Υπάρχει ένας νεαρός φίλος στη Milliyet, του τηλεφώνησα και μου είπε: «Αδελφή Εσίν, θα κάνω τη συνέντευξη, αλλά δεν θα την εκτυπώσουν». Κάποιοι πάνε εκεί για να φτιάξουν ντουλάπες και τις πετάνε έξω γιατί έκαναν συναυλία. Έχω όμως φωτογραφίες συναυλιών. Στην πραγματικότητα, εκείνος ο νεαρός φίλος δημοσιογράφος που τον μάλωσαν. «Μη μου φέρνετε τόσο σοβαρά πράγματα», είπε ο διευθυντής. Πήγαινε τράβα τα πόδια των μοντέλων δυστυχώς έτσι είναι.
Πιστεύετε ότι αυτές οι ειδήσεις επιβάλλονται;
Όταν είπα «τώρα επιβάλλεται», το σκέφτηκα, ξέρεις τι έλεγε μια λυκείου σε ζωντανή τηλεόραση πριν από μερικά χρόνια; «Δεν είναι αυτό που περιμένουμε, μας επιβάλλονται». Δεν το ξέχασα ποτέ αυτό. Κοιτάμε όλες τις τηλεοπτικές σειρές, μητέρα και κόρη ερωτεύονται το ίδιο άτομο, θείος και θείος ερωτεύονται το ίδιο κορίτσι, πέφτουν πολλά πτώματα ανά τετραγωνικό μέτρο. Αυτό μου ακούγεται σαν μια πολιτική που αποκοιμίζει τους ανθρώπους. Η πολιτική της πτώσης των ανθρώπων. Ωστόσο, το καθήκον της τέχνης είναι να ανεβάζει τους ανθρώπους, όχι να τους κατεβάζει. Αλλά κάνουν αυτό, ο κόσμος βλέπει τηλεοπτικές σειρές έτσι. Αλλά βλέπουν όλες τις σειρές έτσι. Οι άνθρωποι του Γιαχού επιλέγουν ένα, δεν ξέρεις, δες δύο. Παρακολουθούνται όλοι; Τι χάλι. Αλλά δεν κατηγορώ το κοινό, κατηγορώ τους ανθρώπους που έκαναν αυτό να συμβεί, κατηγορώ τα μέσα ενημέρωσης, άρα δίνετε κάτι καλής ποιότητας για να το αποκτήσουν.
Όχι, τουλάχιστον δώστε μας κλασική γουέστερν μουσική μια φορά την εβδομάδα, έχουν αφαιρεθεί όλες. Το TRT 3 έπαιζε κλασική μουσική και τζαζ. Στην TRT 3, ο Serhan Bali είχε ένα κλασικό πρόγραμμα συναυλιών τα Σάββατα και τις Κυριακές. Το άκουγα, το αφαίρεσαν και αυτό. Άρα γίνονται τα πάντα για να καταστραφεί ολοκληρωτικά ο πραγματικός πολιτισμός. Πριν από 2500 χρόνια, ο Κομφούκιος είπε: «Αν θέλεις να καταστρέψεις μια χώρα, πρώτα διαφθείρεψε τη γλώσσα σου και μετά τη μουσική σου». Η γλώσσα μας έχει εκφυλιστεί, η μουσική μας εκφυλίστηκε. Ο Θεός να σε έχει καλά, τι να πω;
Τι αφήνετε στα παιδιά σας, κυρία Εσίν, μετά από όλη αυτή την εμπειρία;
Αφήνω τα βραβεία και την τιμή μου στα παιδιά μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να αφήσω κάτι άλλο. Ο Kerim Avşar είπε το ίδιο πράγμα στην κόρη του. Είναι η πρώτη μου γυναίκα. Αυτό είπε, «Γιε μου, δεν έχω τίποτα να σου αφήσω παρά την τιμή μου!
Αφήνεις πίσω σου 75 ολόκληρα χρόνια, υπάρχει κάποιο μυστικό στη ζωή, πιστεύεις ότι το έχεις λύσει;
Για ποιο λόγο είναι σημαντικό το ερώτημα της ευτυχίας;Η ευτυχία έρχεται με πανδοχεία, γιοτ, δάπεδα και χρήματα; Οχι για μένα. Είδα ένα καρτούν που έφτιαξε ο Tan Oral πριν από χρόνια. Δεν θα μπορούσα ποτέ να τον ξεχάσω. Ένα άλογο πηγαίνει και τρώει το γρασίδι. Μια μαργαρίτα με ένα κίτρινο λουλούδι στο μπροστινό μέρος το παραλείπει και συνεχίζει να τρώει μετά από αυτό. Με εντυπωσίασε πολύ, δεν ήξερα καν τον Tan Oral, του τηλεφώνησα και του έδωσα συγχαρητήρια, μετά γίναμε φίλοι. Τόσο χαρούμενος που μπορώ να τους δω. Το έδειξα σε άλλον, πχ είπε, «καλά, είδα τι γίνεται, Θεέ, Θεέ».
Είναι σημαντικό να μπορείς να βλέπεις τις μικρές χαρές της καθημερινότητας;
Φυσικά αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η ευτυχία είναι μέσα στον εαυτό του, δεν έχει νόημα να ψάξει αλλού. αυτό δεν γίνεται με χρήματα. Όπως είπα, το να μπορείς να απολαμβάνεις τα μικρά πράγματα είναι ευτυχία. Για παράδειγμα, τώρα είμαι πιο χαρούμενος όταν είμαι με τα εγγόνια μου.
Πώς ονομάζετε τη μεγαλύτερη νίκη μου;
Είχα μια καλλιτεχνική ζωή που σχεδόν κανένας καλλιτέχνης δεν θα έχει. Αυτό είναι κάτι πολύ ικανοποιητικό. Πραγματικά είχα μια γεμάτη καλλιτεχνική ζωή, αλλά θα πεις όχι, είσαι ικανοποιημένος; Έχω μια σοβαρή ασθένεια τώρα, αλλά αυτό που με κρατάει στη ζωή και θα με γιατρέψει είναι οι συναυλίες μου, κάποιες εκδηλώσεις.
Ποια είναι η πάθησή σας;
Πιστεύω ότι θα είναι καλά, έχω ήδη μια διαταραχή του αίματος. Έγινε βιοψία πριν από δύο μήνες και είπαν από τον μυελό των οστών ότι έμεινε ένα βήμα στη λευχαιμία. Η χημειοθεραπεία του θα γίνεται 7 ημέρες το μήνα. Από άλλον αρρώστησα απίστευτα, ήμουν απόλυτα υγιής, είχα πυρετό σαράντα μέρες, ήταν τρομερά δύσκολο. Τότε επαναστάτησα και είπα στους γιατρούς, μην παίρνετε τη χημειοθεραπεία στο στόμα σας, δεν θέλω να ακούσω ούτε το όνομα αυτού του φαρμάκου. Υπάρχει κάποιος εναλλακτικής ιατρικής που μου πρότεινε κάποια βότανα αλλά δεν τα έχω πάρει ακόμα.
Λοιπόν, αν ξεκινούσατε ξανά, θα θέλατε να ξαναγίνετε καλλιτέχνης;
Θα ήθελα να συνεχίσω την ίδια ζωή ξανά σε αυτό το επάγγελμα. Θα ήθελα να ξαναγίνω μουσικός.
Ποια είναι τα επόμενα όνειρά σας; Όλοι έχουν ένα όνειρο συνταξιοδότησης...
Θέλω να πεθάνω στη σκηνή, θέλω να είμαι στη σκηνή μέχρι να πεθάνω.
2
