Το πιπίλισμα του αντίχειρα είναι μια φυσική συμπεριφορά που μπορεί να παρατηρηθεί σε πολλά μωρά. Είναι το αποτέλεσμα μιας φυσιολογικής επιθυμίας να πιπιλίζουν νεογέννητα για να πάρουν γάλα από το στήθος της μητέρας τους. Στην πραγματικότητα, είναι σύνηθες το πιπίλισμα του αντίχειρα να ξεκινά από τη μήτρα. Μερικά μωρά το κάνουν αυτό μόνο περιστασιακά και σταματούν σε νεαρή ηλικία, ενώ άλλα συνεχίζουν στην πρώιμη παιδική ηλικία. Το πιπίλισμα των ενηλίκων είναι ασυνήθιστο και συμβαίνει συχνά επειδή η φυσική συνήθεια δεν εγκαταλείπεται ποτέ.
Οι λόγοι για το πιπίλισμα του αντίχειρα των ενηλίκων ποικίλλουν, αλλά πολλοί είναι απλώς από συνήθεια. Η συμπεριφορά καθιερώνεται με τον καιρό, καθώς δεν τα παράτησαν ως παιδιά. Αυτά τα άτομα τείνουν να αναφέρουν μια ισχυρή ηρεμιστική και καταπραϋντική επίδραση από το πιπίλισμα του αντίχειρά τους. Συχνά χρησιμοποιείται ως μηχανισμός αντιμετώπισης του στρες, συχνά εμφανίζεται σε δύσκολες στιγμές στη ζωή. Μπορούν επίσης να το χρησιμοποιήσουν ως φυσικό βοήθημα ύπνου. Όπως και άλλες παρόμοιες συνήθειες, μπορεί να προκληθεί από ορισμένα μέρη και πράγματα. Ένα μικρό ποσοστό του πιπιλίσματος του αντίχειρα των ενηλίκων σχετίζεται με τις επιπτώσεις μιας σοβαρής ψυχιατρικής διαταραχής.
Δεν υπάρχουν σοβαρές ιατρικές ανησυχίες σχετικά με το πιπίλισμα του αντίχειρα έως ότου το παιδί φτάσει στην ηλικία των έξι έως οκτώ ετών. Αυτό είναι όταν τα μόνιμα δόντια αναδύονται. Αυτή η συνήθεια μπορεί δυνητικά να οδηγήσει σε παραμορφώσεις των δοντιών, όπως χιαστί ή δόντια κουνελιού, και αυτά τα προβλήματα μπορεί να κυμαίνονται από ήπια έως πολύ σοβαρά. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν να πιπιλίζουν τους αντίχειρές τους μέχρι την ενηλικίωση δεν αντιμετωπίζουν σχετιζόμενα οδοντικά προβλήματα. Το αν θα συμβεί ή όχι εξαρτάται από το πόση πίεση ασκείται στα δόντια κατά το πιπίλισμα, καθώς και από το πόσο καιρό και πόσο συχνά γίνεται.
Γενικά, η κοινωνία θεωρεί το πιπίλισμα ως βρεφικό ή ανώριμο. Αυτό το στίγμα αναγκάζει πολλούς ενήλικες που πιπιλίζουν τον αντίχειρα να περιορίζουν το πιπίλισμα όταν είναι μόνοι ή με άτομα που εμπιστεύονται. Συχνά αρχίζουν να κρύβουν τη συμπεριφορά τους στα τέλη της παιδικής ηλικίας λόγω της κοινωνικής πίεσης από τους γονείς και άλλα παιδιά με τη μορφή επιμονής ή χλευασμού. Αλλά πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν αυτή τη συνήθεια μετά την εμπειρία της παιδικής τους ηλικίας βιώνουν αρνητικές επιπτώσεις εκτός από πιθανή αμηχανία. Το πιπίλισμα των ενηλίκων γενικά δεν σχετίζεται με το επίπεδο ωριμότητας και την επιτυχία του ατόμου στη ζωή.
Πολλά άτομα δεν επιθυμούν να σταματήσουν να πιπιλίζουν τον αντίχειρα, καθώς αυτό είναι ένα θετικό συναίσθημα και συχνά μπορεί να γίνει ιδιωτικά. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι αποφασίζουν μερικές φορές να σταματήσουν το κάπνισμα επειδή ανακαλύπτουν ότι η συμπεριφορά μειώνει την αυτοεκτίμησή τους. Η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία και μια ειδική οδοντιατρική συσκευή μπορούν να βοηθήσουν όσους δυσκολεύονται να αφεθούν. Εάν το πιπίλισμα του αντίχειρα σχετίζεται με υποκείμενα προβλήματα άγχους, μπορεί να συνταγογραφηθούν ψυχιατρικά φάρμακα.
τραβεστισμός
