Όπως σε κάθε ασθένεια, η αρχική θεραπεία στη νόσο του Πάρκινσον είναι η φαρμακευτική θεραπεία. Οι ασθενείς προσπαθούν να θεραπευτούν με φάρμακα.
Η πρώτη ομάδα φαρμάκων είναι φάρμακα που ονομάζονται φάρμακα συμπτωματικής θεραπείας, δηλαδή δεν στοχεύουν στην ανεπάρκεια ντοπαμίνης, αλλά στη διόρθωση των παραπόνων του ασθενούς.
Η δεύτερη ομάδα φαρμάκων είναι φάρμακα που ονομάζονται ντοπαμινικά φάρμακα, τα οποία δεν είναι η ίδια η ντοπαμίνη, αλλά έχουν δράση παρόμοια με την ντοπαμίνη ή για να κάνουν το σώμα να χρησιμοποιεί την υπόλοιπη ντοπαμίνη πιο αποτελεσματικά.
Η τρίτη ομάδα φαρμάκων είναι η ίδια η ντοπαμίνη.
Η θεραπεία με ντοπαμίνη είναι η θεραπεία που διορθώνει καλύτερα τα συμπτώματα της νόσου. Ωστόσο, η εμπειρία έχει δείξει ότι μετά από μερικά χρόνια σε ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία ντοπαμίνης ή φαρμακευτική θεραπεία, (μετά από 4-5 χρόνια σε ασθενείς που λαμβάνουν μέση δόση φαρμάκου), αρχίζουν να εμφανίζονται ορισμένες παρενέργειες, αυτή τη φορά λόγω φαρμακευτικής θεραπείας.
Παρενέργειες της θεραπείας με ντοπαμίνη
Μία από αυτές τις παρενέργειες είναι οι ακούσιες κινήσεις. Όταν ο ασθενής παίρνει φάρμακα, τα παράπονά του για τη νόσο βελτιώνονται, αλλά μετά από λίγο αρχίζουν να εμφανίζονται ακούσιες κινήσεις στα χέρια, τα χέρια, το σώμα και το κεφάλι του, σαν να μην μπορεί να σταθεί ακίνητος και να χορέψει.Με τα χρόνια, οι ασθενείς αρχίζουν να κολλάνε ανάμεσα στην αδυναμία δράσης χωρίς φαρμακευτική αγωγή ή στα συμπτώματα της νόσου και στις παρενέργειες της φαρμακευτικής αγωγής. Για το λόγο αυτό, στην ιατρική περίθαλψη, η ντοπαμίνη επιχειρείται να μεταφερθεί στο πεδίο της μάχης όσο το δυνατόν πιο αργά.
Για αυτό, η συμπτωματική ή ντοπαμινική θεραπεία ξεκινά στα αρχικά στάδια και οι ασθενείς προσπαθούν να ληφθούν με αυτήν τη θεραπεία όσο το δυνατόν περισσότερο. Σε περιπτώσεις που αυτές οι θεραπείες δεν επαρκούν, χρησιμοποιούνται άλλα φάρμακα.
Χειρουργικές μέθοδοι που χρησιμοποιούνται στη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον
